Hoofdstuk 2

De confrontatie

alt

Leonie: "We waren helemaal niet met veel mensen. Ik denk dat we met ongeveer dertig mensen op het bordes zaten, en er kwamen minstens tien ME-busjes aan. Een heel gek gevoel was dat, zoveel ME voor ons. Het hele Spui werd afgezet, de twee straten achter het Maagdenhuis werden afgezet. We werden omsingeld door ME terwijl we daar heel vrolijk liedjes aan het zingen waren, naar colleges aan het luisteren waren, aantekeningen aan het maken waren.


Waarom de politie zoveel geweld gebruikt heeft, begrijp ik nog steeds niet. We hebben zelf nauwelijks geweld gebruikt naar de politie. De vordering luidde: "Hier spreekt de politie, we vorderen iedereen om het pand te verlaten". Maar dit hadden we allang gedaan. Vervolgens liep de politie het bordes op omdat ze naar binnen wilden, en hebben ze ons van het bordes geduwd.


Op het Spui, het plein voor het Maagdenhuis, gingen ze om ons heen staan, ze kettelden ons als vee. Vervolgens werd de eerste persoon aan zijn voeten door een stille undercover agent onderuit gesleurd. Dat maakte ons boos. Wat wilden ze dan? Dan gaan we toch niet zomaar weglopen. De situatie werd grimmiger en escaleerde."

Vele andere vertellers waren ter plaatse die dag, waaronder Peter van Rietschoten, van fotoblog Oog op Amsterdam. Zijn foto’s van de ontruiming waren anders dan anderen.


Peter: “Zoveel geweld was denk ik onnodig. Ik had niet het idee dat de situatie escaleerde. Op een gegeven moment begon er ook een meisje te huilen en te schreeuwen. Iets als ‘wat is dit voor wereld?’, maar wat haar reden was om zo te gaan huilen weet ik niet. Het was een behoorlijke chaos.”

Made with racontr.com
100%